Sekcja lotnicza Winged Industries: Kerb-Flyer I

[winged]

General Dynamics F-16 C Block 52



F-16 Fighting Falcon – samolot wielozadaniowy zaprojektowany przez amerykańską wytwórnię General Dynamics. Od 1993 roku produkowany przez Lockheed Corporation (obecnie Lockheed Martin). Od drugiej połowy lat 70. XX wieku do roku 2012 wyprodukowano 4500 egzemplarzy. F-16 jest użytkowany przez siły powietrzne 25 krajów, w tym Polski (do której pierwsza para trafiła 8 listopada 2006). W Polsce, wbrew dosłownemu tłumaczeniu, przyjęto nazwę Jastrząb, dla odróżnienia od używanego w polskim lotnictwie śmigłowca wielozadaniowego PZL W-3 Sokół. Wśród amerykańskich pilotów znany pod nazwą Viper.

F-16 jest myśliwcem 4. generacji, zaprojektowanym i wprowadzonym do produkcji seryjnej w latach 70. XX wieku w znacznej mierze w wyniku doświadczeń zdobytych w latach 60. Najnowsze wersje samolotu spełniają wymagania myśliwców generacji 4,5. F-16 powstał w rezultacie badań rozpoczętych w ramach programu Lightweight Flighter Program, zapoczątkowanego przez Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych w 1960 roku. W czasie projektowania szczególnie duże znaczenie miała analiza doświadczeń zdobytych w czasie konfliktów zbrojnych, w których uczestniczyły Stany Zjednoczone, w szczególności z wojny w Wietnamie.



Samoloty F-16 wielokrotnie uczestniczyły w operacjach bojowych, jako samoloty szturmowe i myśliwskie. Zestrzeliły łącznie przynajmniej 72 samoloty bojowe i transportowe.

Pierwszy raz w walce zostały użyte przez Izrael 7 czerwca 1981 podczas ataku na reaktor atomowy Osirak w Iraku.

Pierwszym obcym samolotem zestrzelonym przez F-16 był w 1981 syryjski myśliwiec MiG-21 produkcji radzieckiej. Ogółem w roku 1981 izraelskie F-16 pokonały przynajmniej sześć MiG-ów-21. Kolejne zastosowanie bojowe F-16 znalazły w roku 1982 w bitwie nad doliną Bekaa w czasie wojny libańskiej. Stany Zjednoczone i Izrael podały informację o zniszczeniu 44 samolotów syryjskich.

W styczniu 1991 doszło do najliczniejszego dotychczas użycia F-16 w liczbie 249 maszyn w czasie operacji „Pustynna Burza”. F-16 wykonały wtedy 13 500 lotów, w tym 4000 w nocy. Głównym zastosowaniem F-16 były misje szturmowe i bombardowania, jednak zestrzeliły także dwa samoloty irackie typu MiG-29 i MiG-25, utracono dziewięć samolotów, z których pięć zostało zestrzelonych, natomiast cztery rozbiły się z innych przyczyn.

W latach 1986–1988 samoloty te użyte były przez Pakistan w czasie wojny domowej w Afganistanie i zestrzeliły wtedy cztery Su-22, jednego Ana-26, dwa MiG-i-23 i jednego Su-25, które naruszyły przestrzeń powietrzną Pakistanu.

[winged]

North American XB-70 Valkyrie



North American XB-70 Valkyrie – amerykański ponaddźwiękowy samolot eksperymentalny z początku lat 60. XX wieku, opracowany i zbudowany w zakładach North American Aviation w układzie kaczki z nowatorskimi, składanymi w pionie końcówkami skrzydeł. Celem programu, prowadzonego na zlecenie Dowództwa Strategicznych Sił Powietrznych USA (ang. SAC – Strategic Air Command), złożonego jeszcze w latach 50., było sprawdzenie możliwości skonstruowania stratosferycznego bombowca strategicznego, zdolnego do latania z prędkościami zbliżonymi do 3-krotnej prędkości dźwięku (mach 3), a następnie wprowadzenie go do produkcji seryjnej pod nazwą B-70 (przewidywano wyprodukowanie 50 sztuk). Zbudowano 2 prototypy. Pierwszy z nich oblatano 21 września 1964 roku, drugi – 17 lipca 1965.




Maszynę opracowywano jako program konkurencyjny wobec międzykontynentalnych pocisków rakietowych i samolotów o napędzie jądrowym. Po zestrzeleniu nad terytorium Związku Radzieckiego 1 maja 1960 roku stratosferycznego samolotu rozpoznawczego Lockheed U-2, pilotowanego przez Gary’ego Powersa pierwotną koncepcję zarzucono ze względu na zbyt wysokie ryzyko zestrzelenia przeciwlotniczymi pociskami rakietowymi. Na decyzję wpłynął również fakt znacznych postępów, jakie Związek Radziecki poczynił w tym czasie w rozwoju technologii radarowej oraz wprowadzenie do służby nowych myśliwców MiG-25 zdolnych do zwalczania używanych ówcześnie przez Stany Zjednoczone samolotów rozpoznawczych SR-71 Blackbird. Dla radaru pracującego w paśmie fal VHF samolot stał się wykrywalny już ówcześnie na setki kilometrów przed celem. Jednocześnie po obu stronach „Żelaznej kurtyny“ wprowadzono do uzbrojenia międzykontynentalne pociski rakietowe, które spowodowały, iż B-70 stał się tak samo bezużyteczny, jak jego radziecki odpowiednik Suchoj T-4.



Środkowa część kadłuba (ta, która kończy się na kokpicie) wykonana jest z dwóch proceduralnych zbiorników, odpowiednio pochylonych za pomocą gizm. Ścianki z których zbudowana jest reszta kadłuba wykonane są z Procedural Wings.



Luk bombowy wykonany przy użyciu Infernal Robotics. Jego niewielkie rozmiary były jedną z największych wad (oprócz znacznie wyższych kosztów użytkowania) Valkyrie w porównaniu do B-52.



Skrzydło o zmiennej geometrii:







Lądowanie gdzieś na Uralu po pokonaniu 7000 km:





Valkyrie jest moim zdaniem najładniejszym samolotem jaki kiedykolwiek powstał w całej historii lotnictwa.







[Post scalony: Śro, 25 Sty 2017, 01:58:37]Tupolew Tu-160



Tupolew Tu-160 "Beliy Lebed" (Biały Łabędź) -  radziecki i rosyjski turboodrzutowy ponaddźwiękowy bombowiec strategiczny o zmiennej geometrii skrzydeł, zbudowany w biurze konstrukcyjnym Tupolewa, w kodzie NATO oznaczany jako "Blackjack", używany od 1987. Jest to najcięższy samolot bojowy świata. Obok Tu-95 stanowi podstawowe uzbrojenie rosyjskiego lotnictwa strategicznego.





Tu-160 został po raz pierwszy zaprezentowany publicznie na paradzie lotniczej w Tuszynie (ale nie w tym pod Łodzią) 20 sierpnia 1989. W latach 1989-1990 ustanowił 44 światowe rekordy prędkości i wysokości lotu w swojej klasie wagowej.
Od początku lat 90. produkcja zwalniała na skutek braku funduszy w obliczu kryzysu w ZSRR, aż zakończyła się w 1994, mimo że pozostało kilka nieukończonych samolotów. Łącznie wyprodukowano 33 egzemplarze jeśli dobrze pamiętam.
16 listopada 2014 dokonano oblotu pierwszego zmodernizowanego egzemplarza Tu-160, unowocześniając m.in. urządzenia nawigacyjne i radiolokacyjne
Rosyjska ofensywa zbrojna w Syrii w 2015 była pierwszym przykładem zastosowania bojowego dla Tu-160 podobnie jak dla Tu-95 MS.



Tu-160 to metalowy dolnopłat o układzie klasycznym i zmiennej geometrii skrzydeł o skosie 20° do startu i lądowania, 35° do lotu poddźwiękowego i 65° do lotu ponaddźwiękowego. Kadłub przechodzący płynnie w centropłat. Usterzenie klasyczne skośne, stery wysokości i kierunku płytowe. Załoga czteroosobowa (dwóch pilotów i dwóch nawigatorów) w hermetycznej kabinie w nosie samolotu, zaopatrzona w fotele katapultowe K-36LM. Podwozie samolotu trójpodporowe, golenie główne z wózkami sześciokołowymi chowane do centropłata. Trzy spadochrony hamujące w ogonie. Dwie komory bombowe w kadłubie. Samolot przystosowany jest do tankowania w powietrzu.

Napęd: cztery silniki dwuprzepływowe NK-32 o ciągu maksymalnym 137,3 kN, 245,18 kN z dopalaniem. Masa silnika wynosi 3650 kg, długość ok. 6 m, średnica wylotu 1455 mm. Silnik posiada trzystopniową sprężarkę niskiego ciśnienia, pięciostopniową sprężarkę średniego ciśnienia i siedmiostopniową sprężarkę wysokiego ciśnienia[5]. Silniki są umieszczone w podwójnych gondolach, rozsuniętych względem siebie, pod centropłatem.

Wyposażenie: w nosie samolotu stacja radiolokacyjna typu Obzor-K; celownik optyczny OPB-15 w owiewce pod nosem samolotu; w ogonie system obronny, potrafiący wykryć atakujące samoloty myśliwskie i stawiać zakłócenia aktywne. Wszystkimi systemami pokładowymi steruje 100 komputerów.

Uzbrojenie: przenoszone wyłącznie wewnątrz dwóch komór bombowych o długości 11,28 m. Podstawowy wariant uzbrojenia stanowi 6 pocisków manewrujących Ch-55SM na wyrzutni rewolwerowej w komorze bombowej, maksymalnie do 12 w obu komorach. Pocisk ten ma głowicę atomową o mocy 200 kT. Alternatywnie samolot może być uzbrojony w 24 pociski rakietowe Ch-15 małego zasięgu na 4 wyrzutniach rewolwerowych. Prowadzone są prace nad nowymi rodzajami uzbrojenia rakietowego, także konwencjonalnego. Tu-160 nie posiada uzbrojenia strzeleckiego (jako pierwszy seryjny radziecki bombowiec), lecz posiada elektroniczne systemy samoobrony. Teoretycznie może również przenosić bomby jądrowe, jednak na razie nie przystosowano go do tego zadania. Tu-160 przystosowany jest również do przenoszenia dwunastu pocisków manewrujących o obniżonej wykrywalności Ch-101.




Interesujący jest fakt, że po rozpadzie ZSRR większość samolotów znalazła się w rękach Ukrainy, która nie była w stanie ich utrzymać. USA zainteresowane tym by nie dopuścić do przejęcia samolotów przez Rosję przywiozło nawet na Ukrainę specjalny sprzęt by pociąć je na kawałki, większość maszyn została pocięta, kilka zostało sprzedanych Rosji. Więcej o tym można dowiedzieć się wpisując na youtube: Tu-160 The White Swan - Wings of Russia Documentary (od 26:50). Obecnie Rosja dysponuje około 16-18 bombowcami tego typu.










Kadłub zbudowany jest z przeskalowanych luków bombowych z moda Firespitter oraz z dwóch warstw proceduralnych skrzydeł co najlepiej widać na zdjęciu poniżej. Zółte proceduralne zbiorniki służą tutaj jako miarka. Kokpit pochodzi od samolotu E-2 Hawkeye ale obudowalem go proceduralnymi zbiornikami tak aby jego kształt przypominał Tu-160.







Skrzydło o zmiennej geometrii:










   

[winged]

Lockheed L-1011 TriStar



Lockheed L-1011 TriStar – szerokokadłubowy samolot pasażerski dalekiego zasięgu, produkowany przez Lockheed Corporation, mający konkurować z samolotami takimi jak Boeing 747 czy McDonnell Douglas DC-10. Podobnie jak DC-10 Tristar miał trzy silniki turboodrzutowe. W latach 1968–1984 Lockheed wyprodukował 250 TriStarów. Samolot nie odniósł wielkiego sukcesu, przez co po zakończeniu jego produkcji Lockheed wycofał się z rynku odrzutowych samolotów komunikacyjnych. W chwili wejścia na rynek była to najbardziej zaawansowana technicznie maszyna pasażerska na świecie. Był to również pierwszy i ostatni zarazem cywilny odrzutowy samolot pasażerski Lockheeda.





Kabina pasażerska wykonana jest proceduralnego zbiornika, okna pochodzą z SXT, środkowy czerwony pas podobnie jak wszystkie napisy są zrobione z naklejek 3D.



L-1011 Stargazer używany jest przez Orbital Sciences Corporation jako wyrzutnia rakiet Pegasus XL.



Pegasus XL jest lekka rakietą nośną składającą się z 3 członów na paliwo stałe i opcjonalnego czwartego członu używającego paliwa hipergolicznego. Przy masie startowej 23130 kg rakieta jest w stanie dostarczyć ok. 440 kg na niską orbitę okołoziemską.

Do odłączenia rakiety dochodzi na wysokości 12 km. Tak naprawdę największą zaletą takiego startu w KSP nie jest prędkość horyzontalna ale wyższa wysokość co przekłada się na możliwość użycia silnika zoptymalizowanego raczej do pracy w próżni co za tym idzie wyższe ISP. Do podobnych wniosków doszedłem tworząc replikę rosyjskiego systemu MAKS.

[winged]

MAKS




MAKS - projekt rosyjskiego samolotu kosmicznego wielokrotnego użytku. System składał się z orbitera doczepionymi silnikami głównymi oraz zbiornika paliwa, który był jedynym jednorazowym elementem. Całość miałą zostać wynoszona na grzbiecie An-225. Projekt został anulowany w 1991 po rozpadzie ZSRR.


Oczywiście nie wystartowałbym tym z 2,5 km pasa stąd asysta dwóch rakiet na paliwo stałe.









Cały system na starcie miał ważyć ok. 620 t z czego ok. 250 ton przypadałoby na zbiornik paliwa





Tuż przed odczepieniem samolot rozpoczyna lot nurkowy żeby zyskać trochę prędkości, następnie podnosi dziób do góry i odczepia się od systemu na wysokości ok. 8,6 km.

[winged]

Odświeżona wersja samolotu Avro Lancaster:



w porównaniu do poprzedniej wersji zdecydowałem się pozbyć fragmentów kadłuba wykonanych z Procedural Wings i zastapić je stockowymi zbiornikami mk3 - oczywiście po uprzednim przeskalowaniu i przekolorowaniu. Zmienił się również kolor kamuflażu. Poprzednio był brązowy a teraz jest zielony - ten sam odcień co w pokazanym wcześniej Venom'ie. Miałem też problem z przekolorowaniem górnej części kadłuba, zdecydowałem więc żeby naspamować tam dużą ilością zielonych naklejek 3D.







Więcej zdjęć: Aby zobaczyć link - ZAREJESTRUJ SIĘ lub ZALOGUJ SIĘ

[winged]

Reaction Engines Skylon



Skylon - projektowany bezzałogowy orbitalny statek kosmiczny, mogący zabierać pasażerów oraz ładunek na niską orbitę okołoziemską. Skylon będzie samolotem kosmicznym, który będzie startował i lądował na pasie startowym jak zwykły samolot, w odróżnieniu od promów kosmicznych STS, które startowały jak rakieta - pionowo, będzie to więc pierwszy statek kosmiczny typu SSTO (single stage to orbit). Ma on obniżyć koszt wynoszenia ładunków w kosmos z obecnych 15 tys. dolarów za kilogram do mniej niż tysiąca dolarów. Ma wynosić w kosmos ładunek o masie do 12 ton.

Skylon jest drugim najdłuższym samolotem jaki mam w kolekcji ale w przeciwieństwie do An-225 tutaj ta długość naprawdę rzuca się w oczy.







Prędkość startowa wynosi rekordowe 720 km/h:




Niestety polecieć w kosmos póki co się nim nie udało. Silniki odrzutowe są o wiele słabsze niż być powinny i nie rozpędziłem się nimi powyżej mach 2 zaś po przełączeniu na rakietowe samolot zrobił fikołka i rozpadł się pod wpływem sił aerodynamicznych. Ponadto nie udało mi się zejść z masą własną poniżej 67 ton co oznacza, że przy tej samej ilości paliwa jest on o 14 ton za ciężki by stać się SSTO.




Prędkość lądowania jest za to całkiem niska. 360 km/h to tyle samo co w przypadku X-15 i 10% mniej niż MAKS i Dyna Soar.



Dodatkowe skrzydła z tyłu były potrzebne, żeby przesunąć CoL do bardziej optymalnej pozycji.



[Post scalony: Pią, 03 Lut 2017, 15:29:20]Kerb-Flyer I



Od skrajności do skrajności. wczoraj był najszybszy samolot w stawce, transportowe SSTO używające technologii bliskiej przyszłości i mogące zdetronizować, przynajmniej częściowo pozycje rakiet nośnych na rynku. Dzisiaj samolot, który też jest na swój sposób ekstremalny ale zarazem ekstremalnie inny niż Skylon i bez tak wygórowanych ambicji. Kerb-Flyer I jest samolotem fikcyjnym i mimo dość sugestywnej nazwy nie jest to replika Wright-Flyera. Samolot jest moją własną wizją tego jak mogły wyglądać początki kerbalskiej awiacji i jest to taka "kropka nad i" jeśli chodzi o tą kolekcję. Kerb-Flyer jest samolotem tak wielkim i jednocześnie tak lekkim jak tylko dało się to zrobić. Ma 10m długości, aż 41 m szerokości i zaledwie 903 kg masy własnej przy czym masa paliwa to 47 kg. Samolot ma ekstremalnie niskie prędkości startu i lądowania -  są to odpowiednio 13 i 11 m/s (50 i 40 km/h).  Jest to zasługa bardzo niskiego obciążenia skrzydeł i odpowiednio wysokiej wartości wydłużenia płata (wydłużenie płata to kwadrat rozpiętości dzielony przez powierzchnię nośną).





Co do obciążenia skrzydeł to zrobiłem nawet małe porównanie dla kilku różnych samolotów. Co prawda FAR nie podaje powierzchni skrzydeł ale raczej wylicza powierzchnię całego samolotu, niemniej jednak dzieląc masę startową przez całkowitą powierzchnię jesteśmy w stanie uzyskać zbliżony wskaźnik:

Kerb-Flyer I        6 kg/m^2
Po-2                 21 kg/m^2
A6M Zero         98 kg/m^2
F4U Corsair  191 kg/m^2
B-52               343 kg/m^2
An-225           427 kg/m^2
Skylon            917 kg/m^2



Mimo użycia tej samej jednostki napędowej co Po-2 jego prędkość maksymalna to zaledwie 33m/s (120 km/h). Napisałem zaledwie ponieważ Po-2 mimo tej samej masy i napędu rozpędza się do 200 km/h. Widać ogromną rolę odgrywa tutaj rozmiar samolotu i opór jaki on stawia.





Prędkość graniczna (w prawym, dolnym rogu) to zaledwie 50 m/s. Jeb raczyłby zażartować, ze to bardziej spadochron hamujący niż samolot. Bob jednak nie miał nastroju do żartów choć trzeba przyznać, że to jedyny samolot którym pilotował bez wystraszonej miny.



Jeśli przyjrzeć się dokładniej jednak, gdzieś w środku, w głębi kerbalskiej duszy można było wyczuć narastające napięcie, kumulujący się niepokój...

[winged]

Nie tylko Lancaster ale też parę innych samolotów przeszło zmiany. B-52 i Tu-95 otrzymały nowe, poprawione podwozie:








Dora, Ta-152, Zero i Corsair F4U-4 otrzymały nowe, bardziej przypominające oryginał silniki:












B-17 dostał nowy kokpit i poprawiony kształt tylnego stabilizatora pionowego.






P-47 otrzymał nową wersję - XP-72:






Bell X-1 w fikcyjnej wersji ze skośnymi skrzydłami:





MiG-17 w fikcyjnej wersji z jednym oraz dwoma silnikami tłokowymi:





Wersja z dwoma silnikami może funkcjonować jako pionowowzlot.

[arek123433]

W pierwszym poście napisałeś, że robisz repliki od II wojny światowej. W przyszłości może zrobiłbyś wyjątek dla Kalinina K-7?

[winged]

Ostatni samolot niejako zwieńczył całą serię co oznacza, że nie planuję już żadnych samolotów w przyszłości a przynajmniej w najbliższych miesiącach. Kalinina K-7 nie planowałem nigdy, myślałem natomiast o Ilja Muromiec ale i ten samolot przegrał u mnie rywalizację z innymi.

W całej ponad 100 letniej historii lotnictwa powstało minimum kilkaset interesujących samolotów i po prostu nie jestem w stanie odtworzyć ich wszystkich. Udało mi się jednak zrobić prawie 50 samolotów co oznacza, że jest to jedna z największych kolekcji jaką ktokolwiek kiedykolwiek zrobił w KSP.

[grabek77]

WINGED nie odpuszczaj - kontynuuj. Lubisz to wkońcu i my też lubimy zobaczyć Twoje repliki, więc nie odpuszczaj!

[Drangir]

@up
Daj Wingedowi odpocząć, ta galeria jest jedną z najlepszych rzeczy jakie widziałem w kerbalskich mediach. Gdybyś zrobił serię filmów o tych maszynach ilustrowanych KSP myślę że mógłbyś zdobyć sporą widownię, ale jeśli czujesz że wystarczą ci te konstrukcje, zrób coś nowego kiedy wrócą ci siły. Dzięki za świetny wątek!

[winged]

WINGED nie odpuszczaj - kontynuuj. Lubisz to wkońcu i my też lubimy zobaczyć Twoje repliki, więc nie odpuszczaj!

Zrobiłem wszystkie samoloty jakie chciałem, kolejne już tylko powtarzałaby pewien schemat. Wolałbym zająć się teraz czymś innym.

[winged]

Zawsze chciałem naspamować możliwie jak największą ilością samolotów w jednym miejscu :




Efekt? 1500 części w zasięgu fizyki i stabilne 60 fpy. Nawiasem mówiąc w RSS mój limit części przy których można utrzymać normalną ilość klatek na sekundę jest chyba dużo gorszy niż na stocku.