Ta sekcja pozwala Ci zobaczyć wszystkie wiadomości wysłane przez tego użytkownika. Zwróć uwagę, że możesz widzieć tylko wiadomości wysłane w działach do których masz aktualnie dostęp.
Ostatni samolot niejako zwieńczył całą serię co oznacza, że nie planuję już żadnych samolotów w przyszłości a przynajmniej w najbliższych miesiącach. Kalinina K-7 nie planowałem nigdy, myślałem natomiast o Ilja Muromiec ale i ten samolot przegrał u mnie rywalizację z innymi.
W całej ponad 100 letniej historii lotnictwa powstało minimum kilkaset interesujących samolotów i po prostu nie jestem w stanie odtworzyć ich wszystkich. Udało mi się jednak zrobić prawie 50 samolotów co oznacza, że jest to jedna z największych kolekcji jaką ktokolwiek kiedykolwiek zrobił w KSP.
A ja nawet nie wiem kto to jest Misiewicz więc i portretu jego bym nie narysował.
Zrobione. Masz następujący rozmiary: 1/10, 1/8, 1/4, 1/2. Masa i cena też zostały przeskalowane.
Zeszło mi się trochę dłużej niż planowałem bo zapomniałem która cyfra w plikach odpowiada za który wymiar, strzeliłem więc na ślepo i za pierwszym razem przeskalowałem niewłaściwy wymiar co doprowadziło do takiej spłaszczonej rurki:
Ciekawe czy Kerbal by przez nią przeszedł.
[Post scalony: [time]Pią, 03 Lut 2017, 02:40:11[/time]]Download: Aby zobaczyć link - ZAREJESTRUJ SIĘlubZALOGUJ SIĘ
Instalacja:
Masz 5 plików tekstowych. Pliki o nazwach: mk1Structural2,3,4,5 idą do folderu:
-Gamedata/Squad/Parts/Structural/mk1Parts (w zasadzie to one chyba mogą być umieszczone w dowolnym miejscu w Gamedata ale na wszelki wypadek umieść je pod tym adresem, który wskazałem)
Plik o nazwie Squad_Structural idzie do folderu o adresie:
-Gamedata/Tweakscale/patches/Squad (musisz podmienić istniejący już plik)
1.Bierzesz plik .cfg i kopiujesz do nowego folderu 2. Edytujesz plik cfg. - zmieniasz nazwę, dlugość i masę proporcjonalnie do nowej długości. 3. Robisz config do tweakscale - kopiujesz istniejący config dla tej rury i tylko zmieniasz nazwę na swoją. 4. Możesz też podmienić tekstury i mieć rurę w dowolnym kolorze
10 minut roboty.
Ja tak zrobiłem 1000 części - kadłuby B-52 i Lancastera ze stockowych części mk3, luki bombowe w różnych kształtach i kolorach do całej masy samolotów - wszystkie zrobione z zaledwie jednej części.
Skylon - projektowany bezzałogowy orbitalny statek kosmiczny, mogący zabierać pasażerów oraz ładunek na niską orbitę okołoziemską. Skylon będzie samolotem kosmicznym, który będzie startował i lądował na pasie startowym jak zwykły samolot, w odróżnieniu od promów kosmicznych STS, które startowały jak rakieta - pionowo, będzie to więc pierwszy statek kosmiczny typu SSTO (single stage to orbit). Ma on obniżyć koszt wynoszenia ładunków w kosmos z obecnych 15 tys. dolarów za kilogram do mniej niż tysiąca dolarów. Ma wynosić w kosmos ładunek o masie do 12 ton.
Skylon jest drugim najdłuższym samolotem jaki mam w kolekcji ale w przeciwieństwie do An-225 tutaj ta długość naprawdę rzuca się w oczy.
Prędkość startowa wynosi rekordowe 720 km/h:
Niestety polecieć w kosmos póki co się nim nie udało. Silniki odrzutowe są o wiele słabsze niż być powinny i nie rozpędziłem się nimi powyżej mach 2 zaś po przełączeniu na rakietowe samolot zrobił fikołka i rozpadł się pod wpływem sił aerodynamicznych. Ponadto nie udało mi się zejść z masą własną poniżej 67 ton co oznacza, że przy tej samej ilości paliwa jest on o 14 ton za ciężki by stać się SSTO.
Prędkość lądowania jest za to całkiem niska. 360 km/h to tyle samo co w przypadku X-15 i 10% mniej niż MAKS i Dyna Soar.
Dodatkowe skrzydła z tyłu były potrzebne, żeby przesunąć CoL do bardziej optymalnej pozycji.
[Post scalony: Pią, 03 Lut 2017, 15:29:20]Kerb-Flyer I
Od skrajności do skrajności. wczoraj był najszybszy samolot w stawce, transportowe SSTO używające technologii bliskiej przyszłości i mogące zdetronizować, przynajmniej częściowo pozycje rakiet nośnych na rynku. Dzisiaj samolot, który też jest na swój sposób ekstremalny ale zarazem ekstremalnie inny niż Skylon i bez tak wygórowanych ambicji. Kerb-Flyer I jest samolotem fikcyjnym i mimo dość sugestywnej nazwy nie jest to replika Wright-Flyera. Samolot jest moją własną wizją tego jak mogły wyglądać początki kerbalskiej awiacji i jest to taka "kropka nad i" jeśli chodzi o tą kolekcję. Kerb-Flyer jest samolotem tak wielkim i jednocześnie tak lekkim jak tylko dało się to zrobić. Ma 10m długości, aż 41 m szerokości i zaledwie 903 kg masy własnej przy czym masa paliwa to 47 kg. Samolot ma ekstremalnie niskie prędkości startu i lądowania - są to odpowiednio 13 i 11 m/s (50 i 40 km/h). Jest to zasługa bardzo niskiego obciążenia skrzydeł i odpowiednio wysokiej wartości wydłużenia płata (wydłużenie płata to kwadrat rozpiętości dzielony przez powierzchnię nośną).
Co do obciążenia skrzydeł to zrobiłem nawet małe porównanie dla kilku różnych samolotów. Co prawda FAR nie podaje powierzchni skrzydeł ale raczej wylicza powierzchnię całego samolotu, niemniej jednak dzieląc masę startową przez całkowitą powierzchnię jesteśmy w stanie uzyskać zbliżony wskaźnik:
Mimo użycia tej samej jednostki napędowej co Po-2 jego prędkość maksymalna to zaledwie 33m/s (120 km/h). Napisałem zaledwie ponieważ Po-2 mimo tej samej masy i napędu rozpędza się do 200 km/h. Widać ogromną rolę odgrywa tutaj rozmiar samolotu i opór jaki on stawia.
Prędkość graniczna (w prawym, dolnym rogu) to zaledwie 50 m/s. Jeb raczyłby zażartować, ze to bardziej spadochron hamujący niż samolot. Bob jednak nie miał nastroju do żartów choć trzeba przyznać, że to jedyny samolot którym pilotował bez wystraszonej miny.
Jeśli przyjrzeć się dokładniej jednak, gdzieś w środku, w głębi kerbalskiej duszy można było wyczuć narastające napięcie, kumulujący się niepokój...
w porównaniu do poprzedniej wersji zdecydowałem się pozbyć fragmentów kadłuba wykonanych z Procedural Wings i zastapić je stockowymi zbiornikami mk3 - oczywiście po uprzednim przeskalowaniu i przekolorowaniu. Zmienił się również kolor kamuflażu. Poprzednio był brązowy a teraz jest zielony - ten sam odcień co w pokazanym wcześniej Venom'ie. Miałem też problem z przekolorowaniem górnej części kadłuba, zdecydowałem więc żeby naspamować tam dużą ilością zielonych naklejek 3D.
MAKS - projekt rosyjskiego samolotu kosmicznego wielokrotnego użytku. System składał się z orbitera doczepionymi silnikami głównymi oraz zbiornika paliwa, który był jedynym jednorazowym elementem. Całość miałą zostać wynoszona na grzbiecie An-225. Projekt został anulowany w 1991 po rozpadzie ZSRR.
Oczywiście nie wystartowałbym tym z 2,5 km pasa stąd asysta dwóch rakiet na paliwo stałe.
Cały system na starcie miał ważyć ok. 620 t z czego ok. 250 ton przypadałoby na zbiornik paliwa
Tuż przed odczepieniem samolot rozpoczyna lot nurkowy żeby zyskać trochę prędkości, następnie podnosi dziób do góry i odczepia się od systemu na wysokości ok. 8,6 km.
Lockheed L-1011 TriStar – szerokokadłubowy samolot pasażerski dalekiego zasięgu, produkowany przez Lockheed Corporation, mający konkurować z samolotami takimi jak Boeing 747 czy McDonnell Douglas DC-10. Podobnie jak DC-10 Tristar miał trzy silniki turboodrzutowe. W latach 1968–1984 Lockheed wyprodukował 250 TriStarów. Samolot nie odniósł wielkiego sukcesu, przez co po zakończeniu jego produkcji Lockheed wycofał się z rynku odrzutowych samolotów komunikacyjnych. W chwili wejścia na rynek była to najbardziej zaawansowana technicznie maszyna pasażerska na świecie. Był to również pierwszy i ostatni zarazem cywilny odrzutowy samolot pasażerski Lockheeda.
Kabina pasażerska wykonana jest proceduralnego zbiornika, okna pochodzą z SXT, środkowy czerwony pas podobnie jak wszystkie napisy są zrobione z naklejek 3D.
L-1011 Stargazer używany jest przez Orbital Sciences Corporation jako wyrzutnia rakiet Pegasus XL.
Pegasus XL jest lekka rakietą nośną składającą się z 3 członów na paliwo stałe i opcjonalnego czwartego członu używającego paliwa hipergolicznego. Przy masie startowej 23130 kg rakieta jest w stanie dostarczyć ok. 440 kg na niską orbitę okołoziemską.
Do odłączenia rakiety dochodzi na wysokości 12 km. Tak naprawdę największą zaletą takiego startu w KSP nie jest prędkość horyzontalna ale wyższa wysokość co przekłada się na możliwość użycia silnika zoptymalizowanego raczej do pracy w próżni co za tym idzie wyższe ISP. Do podobnych wniosków doszedłem tworząc replikę rosyjskiego systemu MAKS.
North American XB-70 Valkyrie – amerykański ponaddźwiękowy samolot eksperymentalny z początku lat 60. XX wieku, opracowany i zbudowany w zakładach North American Aviation w układzie kaczki z nowatorskimi, składanymi w pionie końcówkami skrzydeł. Celem programu, prowadzonego na zlecenie Dowództwa Strategicznych Sił Powietrznych USA (ang. SAC – Strategic Air Command), złożonego jeszcze w latach 50., było sprawdzenie możliwości skonstruowania stratosferycznego bombowca strategicznego, zdolnego do latania z prędkościami zbliżonymi do 3-krotnej prędkości dźwięku (mach 3), a następnie wprowadzenie go do produkcji seryjnej pod nazwą B-70 (przewidywano wyprodukowanie 50 sztuk). Zbudowano 2 prototypy. Pierwszy z nich oblatano 21 września 1964 roku, drugi – 17 lipca 1965.
Maszynę opracowywano jako program konkurencyjny wobec międzykontynentalnych pocisków rakietowych i samolotów o napędzie jądrowym. Po zestrzeleniu nad terytorium Związku Radzieckiego 1 maja 1960 roku stratosferycznego samolotu rozpoznawczego Lockheed U-2, pilotowanego przez Gary’ego Powersa pierwotną koncepcję zarzucono ze względu na zbyt wysokie ryzyko zestrzelenia przeciwlotniczymi pociskami rakietowymi. Na decyzję wpłynął również fakt znacznych postępów, jakie Związek Radziecki poczynił w tym czasie w rozwoju technologii radarowej oraz wprowadzenie do służby nowych myśliwców MiG-25 zdolnych do zwalczania używanych ówcześnie przez Stany Zjednoczone samolotów rozpoznawczych SR-71 Blackbird. Dla radaru pracującego w paśmie fal VHF samolot stał się wykrywalny już ówcześnie na setki kilometrów przed celem. Jednocześnie po obu stronach „Żelaznej kurtyny“ wprowadzono do uzbrojenia międzykontynentalne pociski rakietowe, które spowodowały, iż B-70 stał się tak samo bezużyteczny, jak jego radziecki odpowiednik Suchoj T-4.
Środkowa część kadłuba (ta, która kończy się na kokpicie) wykonana jest z dwóch proceduralnych zbiorników, odpowiednio pochylonych za pomocą gizm. Ścianki z których zbudowana jest reszta kadłuba wykonane są z Procedural Wings.
Luk bombowy wykonany przy użyciu Infernal Robotics. Jego niewielkie rozmiary były jedną z największych wad (oprócz znacznie wyższych kosztów użytkowania) Valkyrie w porównaniu do B-52.
Skrzydło o zmiennej geometrii:
Lądowanie gdzieś na Uralu po pokonaniu 7000 km:
Valkyrie jest moim zdaniem najładniejszym samolotem jaki kiedykolwiek powstał w całej historii lotnictwa.
Tupolew Tu-160 "Beliy Lebed" (Biały Łabędź) - radziecki i rosyjski turboodrzutowy ponaddźwiękowy bombowiec strategiczny o zmiennej geometrii skrzydeł, zbudowany w biurze konstrukcyjnym Tupolewa, w kodzie NATO oznaczany jako "Blackjack", używany od 1987. Jest to najcięższy samolot bojowy świata. Obok Tu-95 stanowi podstawowe uzbrojenie rosyjskiego lotnictwa strategicznego.
Tu-160 został po raz pierwszy zaprezentowany publicznie na paradzie lotniczej w Tuszynie (ale nie w tym pod Łodzią) 20 sierpnia 1989. W latach 1989-1990 ustanowił 44 światowe rekordy prędkości i wysokości lotu w swojej klasie wagowej. Od początku lat 90. produkcja zwalniała na skutek braku funduszy w obliczu kryzysu w ZSRR, aż zakończyła się w 1994, mimo że pozostało kilka nieukończonych samolotów. Łącznie wyprodukowano 33 egzemplarze jeśli dobrze pamiętam. 16 listopada 2014 dokonano oblotu pierwszego zmodernizowanego egzemplarza Tu-160, unowocześniając m.in. urządzenia nawigacyjne i radiolokacyjne Rosyjska ofensywa zbrojna w Syrii w 2015 była pierwszym przykładem zastosowania bojowego dla Tu-160 podobnie jak dla Tu-95 MS.
Tu-160 to metalowy dolnopłat o układzie klasycznym i zmiennej geometrii skrzydeł o skosie 20° do startu i lądowania, 35° do lotu poddźwiękowego i 65° do lotu ponaddźwiękowego. Kadłub przechodzący płynnie w centropłat. Usterzenie klasyczne skośne, stery wysokości i kierunku płytowe. Załoga czteroosobowa (dwóch pilotów i dwóch nawigatorów) w hermetycznej kabinie w nosie samolotu, zaopatrzona w fotele katapultowe K-36LM. Podwozie samolotu trójpodporowe, golenie główne z wózkami sześciokołowymi chowane do centropłata. Trzy spadochrony hamujące w ogonie. Dwie komory bombowe w kadłubie. Samolot przystosowany jest do tankowania w powietrzu.
Napęd: cztery silniki dwuprzepływowe NK-32 o ciągu maksymalnym 137,3 kN, 245,18 kN z dopalaniem. Masa silnika wynosi 3650 kg, długość ok. 6 m, średnica wylotu 1455 mm. Silnik posiada trzystopniową sprężarkę niskiego ciśnienia, pięciostopniową sprężarkę średniego ciśnienia i siedmiostopniową sprężarkę wysokiego ciśnienia[5]. Silniki są umieszczone w podwójnych gondolach, rozsuniętych względem siebie, pod centropłatem.
Wyposażenie: w nosie samolotu stacja radiolokacyjna typu Obzor-K; celownik optyczny OPB-15 w owiewce pod nosem samolotu; w ogonie system obronny, potrafiący wykryć atakujące samoloty myśliwskie i stawiać zakłócenia aktywne. Wszystkimi systemami pokładowymi steruje 100 komputerów.
Uzbrojenie: przenoszone wyłącznie wewnątrz dwóch komór bombowych o długości 11,28 m. Podstawowy wariant uzbrojenia stanowi 6 pocisków manewrujących Ch-55SM na wyrzutni rewolwerowej w komorze bombowej, maksymalnie do 12 w obu komorach. Pocisk ten ma głowicę atomową o mocy 200 kT. Alternatywnie samolot może być uzbrojony w 24 pociski rakietowe Ch-15 małego zasięgu na 4 wyrzutniach rewolwerowych. Prowadzone są prace nad nowymi rodzajami uzbrojenia rakietowego, także konwencjonalnego. Tu-160 nie posiada uzbrojenia strzeleckiego (jako pierwszy seryjny radziecki bombowiec), lecz posiada elektroniczne systemy samoobrony. Teoretycznie może również przenosić bomby jądrowe, jednak na razie nie przystosowano go do tego zadania. Tu-160 przystosowany jest również do przenoszenia dwunastu pocisków manewrujących o obniżonej wykrywalności Ch-101.
Interesujący jest fakt, że po rozpadzie ZSRR większość samolotów znalazła się w rękach Ukrainy, która nie była w stanie ich utrzymać. USA zainteresowane tym by nie dopuścić do przejęcia samolotów przez Rosję przywiozło nawet na Ukrainę specjalny sprzęt by pociąć je na kawałki, większość maszyn została pocięta, kilka zostało sprzedanych Rosji. Więcej o tym można dowiedzieć się wpisując na youtube: Tu-160 The White Swan - Wings of Russia Documentary (od 26:50). Obecnie Rosja dysponuje około 16-18 bombowcami tego typu.
Kadłub zbudowany jest z przeskalowanych luków bombowych z moda Firespitter oraz z dwóch warstw proceduralnych skrzydeł co najlepiej widać na zdjęciu poniżej. Zółte proceduralne zbiorniki służą tutaj jako miarka. Kokpit pochodzi od samolotu E-2 Hawkeye ale obudowalem go proceduralnymi zbiornikami tak aby jego kształt przypominał Tu-160.
F-16 Fighting Falcon – samolot wielozadaniowy zaprojektowany przez amerykańską wytwórnię General Dynamics. Od 1993 roku produkowany przez Lockheed Corporation (obecnie Lockheed Martin). Od drugiej połowy lat 70. XX wieku do roku 2012 wyprodukowano 4500 egzemplarzy. F-16 jest użytkowany przez siły powietrzne 25 krajów, w tym Polski (do której pierwsza para trafiła 8 listopada 2006). W Polsce, wbrew dosłownemu tłumaczeniu, przyjęto nazwę Jastrząb, dla odróżnienia od używanego w polskim lotnictwie śmigłowca wielozadaniowego PZL W-3 Sokół. Wśród amerykańskich pilotów znany pod nazwą Viper.
F-16 jest myśliwcem 4. generacji, zaprojektowanym i wprowadzonym do produkcji seryjnej w latach 70. XX wieku w znacznej mierze w wyniku doświadczeń zdobytych w latach 60. Najnowsze wersje samolotu spełniają wymagania myśliwców generacji 4,5. F-16 powstał w rezultacie badań rozpoczętych w ramach programu Lightweight Flighter Program, zapoczątkowanego przez Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych w 1960 roku. W czasie projektowania szczególnie duże znaczenie miała analiza doświadczeń zdobytych w czasie konfliktów zbrojnych, w których uczestniczyły Stany Zjednoczone, w szczególności z wojny w Wietnamie.
Samoloty F-16 wielokrotnie uczestniczyły w operacjach bojowych, jako samoloty szturmowe i myśliwskie. Zestrzeliły łącznie przynajmniej 72 samoloty bojowe i transportowe.
Pierwszy raz w walce zostały użyte przez Izrael 7 czerwca 1981 podczas ataku na reaktor atomowy Osirak w Iraku.
Pierwszym obcym samolotem zestrzelonym przez F-16 był w 1981 syryjski myśliwiec MiG-21 produkcji radzieckiej. Ogółem w roku 1981 izraelskie F-16 pokonały przynajmniej sześć MiG-ów-21. Kolejne zastosowanie bojowe F-16 znalazły w roku 1982 w bitwie nad doliną Bekaa w czasie wojny libańskiej. Stany Zjednoczone i Izrael podały informację o zniszczeniu 44 samolotów syryjskich.
W styczniu 1991 doszło do najliczniejszego dotychczas użycia F-16 w liczbie 249 maszyn w czasie operacji „Pustynna Burza”. F-16 wykonały wtedy 13 500 lotów, w tym 4000 w nocy. Głównym zastosowaniem F-16 były misje szturmowe i bombardowania, jednak zestrzeliły także dwa samoloty irackie typu MiG-29 i MiG-25, utracono dziewięć samolotów, z których pięć zostało zestrzelonych, natomiast cztery rozbiły się z innych przyczyn.
W latach 1986–1988 samoloty te użyte były przez Pakistan w czasie wojny domowej w Afganistanie i zestrzeliły wtedy cztery Su-22, jednego Ana-26, dwa MiG-i-23 i jednego Su-25, które naruszyły przestrzeń powietrzną Pakistanu.
Lockheed SR-71 Blackbird – samolot dalekiego zwiadu strategicznego, najszybszy samolot kiedykolwiek wprowadzony do służby operacyjnej w siłach powietrznych. Zaprojektowany na przełomie lat 50. i 60. XX wieku na zamówienie CIA, eksploatowany przez CIA, NASA oraz USAF. Dwusilnikowy odrzutowy średniopłat w układzie delta, osiągający prędkość Mach 3,5 oraz pułap 36 500 m, dzięki temu był nieosiągalny dla ówczesnych systemów obronnych. SR-71 był samolotem nieuzbrojonym, dwumiejscowym, w drugiej kabinie za pilotem znajdował się operator RSO, czyli operator elektronicznej aparatury zwiadowczej. Jej zasięg pozwalał na głęboką penetrację terenu przeciwnika bez konieczności przekraczania granic i naruszania obszaru powietrznego wroga.
Dla konstruktorów opracowanie SR-71 było niezwykle trudnym zadaniem. Nowy samolot miał latać na dużo wyższym pułapie i szybciej niż wcześniejsze konstrukcje. Każdy jego element musiał więc zostać opracowany od postaw. Dotyczyło to chociażby kadłuba, który, wziąwszy pod uwagę prędkości przekraczające trzykrotnie prędkość dźwięku, nie mógł powstać z powszechnie wówczas wykorzystywanego aluminium. Pierwotnie rozważano zastosowanie stali nierdzewnej, ale ostatecznie zdecydowano się na testowany w latach pięćdziesiątych tytan. Amerykanie wówczas nie mieli jednak wystarczających rezerw tego surowca. Największe były w... Związku Sowieckim. Moskwa, nie podejrzewając, do czego tytan zostanie wykorzystany, sprzedała go jednak CIA - amerykańscy agenci wykorzystali do transakcji podstawione firmy.
Inną ciekawostką jest silnik, który przy prędkościach poddźwiękowych i niewielkich naddźwiękowych pracował jak zwykły silnik turboodrzutowy, powyżej dwóch machów zamieniał się zaś w silnik strumieniowy (ramjet).
Na dużych wysokościach ciśnienie jest mniejsze przez co gazy wylotowe rozszerzają się tak jak na zdjęciu poniżej:
Maksymalna wysokość jaką udało się uzyskać - prawie 36000 metrów. Tutaj silniki produkowały może 1 kN ciągu w porównaniu do 150 kN na starcie. Utrzymanie poziomego lotu na tej wysokości oczywiście nie było już możliwe.
Lecąc cały czas na dopalaczu przez 83 min. spaliłem całe paliwo (38 ton) pokonując w tym czasie 4000 km. Średnia prędkość na całej trasie wyniosła 3000 km/h a maks. predkość 4200 km/h (Mach 3.93) na wysokości 23500 m.
Su-47 Berkut (ros. "Orzeł przedni", oznaczony początkowo S-32 lub S-37) – współczesny rosyjski eksperymentalny samolot myśliwski - demonstrator technologii opracowany w biurze konstrukcyjnym OKB Suchoj. Jego cechą charakterystyczną jest nietypowy układ aerodynamiczny – skrzydła o ujemnym skosie, relatywnie małe usterzenie poziome ogona oraz dodatkowe usterzenie poziome z przodu (canardy).
Głównym założeniem konstruktorów Su-47 była wysoka manewrowość maszyny przy prędkościach subsonicznych, dająca przewagę w bliskiej walce powietrznej i umożliwiająca uniknięcie rakiet nieprzyjaciela. Zapewnić miał ją szereg rozwiązań charakterystycznych dla okresu w jakim powstawał, podobnie jak jego poprzednik - Su-37 - posiada zarówno ogonowe usterzenie poziome jak i dodatkowe przednie stabilizatory (canardy), planowano także zastosowanie silników AL-41F z wektoryzacją ciągu. To, co zdecydowanie odróżnia go od pozostałych maszyn to ujemny skos skrzydeł. Rozwiązanie to niesie za sobą wiele zalet takich jak:
-zwiększenie siły nośnej -zmniejszeniu oporu -poprawa charakterystyk przepadania -zwiększenie manewrowości i stabilności w zakresie dużych kątów natarcia -niższa prędkość minimalna -mniejsze zużycie paliwa (a co za tym idzie wydłużenie zasięgu)
Wadą natomiast jest występowanie znacznych sił skręcających skrzydła, czemu zaradzono częściowo poprzez zastosowanie wytrzymałej struktury z materiałów kompozytowych (ok 13% samolotu wykonane zostało z kompozytów). Pomimo to prędkość maksymalna samolotu musiała zostać ograniczona do 1,6 Ma.
Projekt Su-47 został ostatecznie zamknięty, jednakże doświadczenia zebrane podczas prac nad nim prowadzonych wykorzystane zostały przy opracowywaniu myśliwca Su-35 oraz w programie najnowszego myśliwca 5 generacji PAK-FA.
Inna charakterystyczną cechą są dwie niesymetryczne belki ogonowe (te z białymi zakończeniami) - ta krótsza to radar a w dłuższej mieści się spadochron.
W pełni zatankowany osiąga 3000m po 41 sekundach od momentu zwolnienia hamulców - spędzając 15 sekund na pasie i 26 w locie. Nie zwracajcie uwagi na tą dwójkę kerbali - Su-47 był oczywiście jednoosobowy ale kokpit którego używam jest dwumiejscowy i gra automatycznie zapełniła go dwójką kerbonautów.
Widzę, że zdjęcie z obydwoma samolotami się spodobało więc wrzucam więcej:
McDonnell Douglas F-15E Strike Eagle – amerykański myśliwiec wielozadaniowy, rozwinięcie konstrukcji F-15 Eagle. W przeciwieństwie do pierwotnych wersji F-15, które są niemal wyłącznie myśliwcami przewagi powietrznej, Strike Eagle to maszyna zdolna do prowadzenia ataków na cele naziemne, także nocą, z małej wysokości i przy dowolnych warunkach pogodowych, zachowując przy tym możliwość walki z innymi samolotami.
Pierwsze F-15 trafiły do służby w USAF-ie w listopadzie 1974 roku. Pięć lat później na stanie Sił Powietrznych pojawiły się pierwsze F-15C i F-15D. W 1981 roku do walki o zastąpienie F-111 Aardvarka stanęły F-16XL i F-15E. Po niemal trzech latach prób zapadła decyzja, by zamówić Strike Eagle’a, który okazał się konstrukcją tańszą i bezpieczniejszą dla załogi (dzięki dwóm silnikom), i tak w lipcu 1985 roku zaczęto montaż trzech F-15E.
Załoga F-15E składa się z dwóch lotników: pilota (na przednim fotelu) i operatora uzbrojenia. Tylne stanowisko wyposażone jest w cztery monitory, na których wyświetlać można w dowolnej konfiguracji „ruchomą” mapę, dane z radaru, czujników podczerwieni czy systemów walki radioelektronicznej, a także dane o stanie maszyny i uzbrojenia czy o zagrożeniach i celach. Stanowisko pilota ma trzy tego typu ekrany i wyświetlacz HUD. Strike Eagle jest w stanie równocześnie atakować cele powietrzne (odpowiada za to pilot) i naziemne (operator uzbrojenia).
Oprócz stałego działka M61 Vulcan (zapas amunicji: 500 sztuk) F-15E może przenosić rakiety powietrze-powietrze AIM-9 Sidewinder i AIM-120 AMRAAM oraz szeroki wachlarz uzbrojenia powietrze-ziemia (pociski rakietowe, bomby konwencjonalne i sterowane, w tym JDAM, Small Diameter Bomb i SLAM ER, a także bomby jądrowe B61).
Pokaż wiadomości
