SSTO-LMAR StarTurn 3 [Kadaf Ind.]

[Kadaf]

KADAF INDUSTRIES

Prezentuje

statek kosmiczny typu SSTO-LMAR

StarTurn 3

Po spektakularnym sukcesie technologii obrotowego modułu silnikowego Kadaf Industries rozpoczęło pracę nad jednostką przewyższającą wszystko, co powstało do tej pory. Innowacyjność koncepcji doprowadziła do konieczności wprowadzenia nowej kategorii statków kosmicznych. Starturn 3 jest maszyną typu SSTO-LMAR, czyli Single Stage To Orbit - Landing Mun And Return. Tak! Nasze najnowsze dzieło nie tylko dociera na orbitę Muna, ono tam ląduje, a potem z niego wraca. Cały proces bez kropli tankowania. By nie przedłużać, zapraszamy Państwa do relacji.

StarTurn 3 technicznie rzecz biorąc stanowi bliski sercu założyciela Kadaf Industries dwubelkowiec o konstrukcji mieszanej. Jak widzimy, jest maszyną znacznie większą od swojego poprzednika.

Pierwszą fazę lotu odbywamy na sześciu silnikach Turbojet Engine. Skrajne silniki o niezależnym systemie paliwowym pracować będą do pułapu 40 kilometrów.

Po przekroczeniu 40 kilometrów dalsze wznoszenie na czterech silnikach, przy stopniowym wyłączaniu kolejnych, aż do magicznej wysokości 65 kilometrów, kiedy to ostatni TurboJet Engine zostaje wyłączony. Prędkość osiągana w ten sposób wynosi 2155 m/s względem powierzchni Kerbinu, co pozwala nam na wyciągnięcie apoapsy na 128 kilometrów nad Kerbin. Uruchamiamy system obracania jednostki napędowej.

W apoapsie orbity uruchamiamy silniki w celu podwyższenia peryapsy z 45 na 125 kilometrów. Tutaj należy wspomnieć, że poza mechanizmem obrotowym StarTurn 3 posiada też mechanizm dosuwu modułu silnikowego do kadłuba.

Po zajęciu odpowiedniej pozycji dokonujemy transferu na Mun. U celu zamykamy orbitę na pułapie 55 kilometrów.

Po wybraniu miejsca lądowania skierowujemy moduł napędowy pod kątem 90 stopni. Ale jak to zrobić precyzyjnie by to nie było ani 89 ani 91 stopni? Z pomocą przychodzi nam system znaczników. Jeden z nich zamontowaliśmy poziomo do kadłuba dokładnie po środku, drugi w osi obrotu mechanizmu. Punkt przecięcia znaczników oznacza kąt dokładnie 90 stopni.

Kolejne innowacyjne rozwiązanie - komputer lądowania. Pilot przełącza się na sterowanie z jednostki zamontowanej na module silnikowym.

Przed uruchomieniem silników całe posiadane paliwo przepompowywane jest na ogon w celu zrównoważenia ciężkiego dziobu. Do jeszcze korzystniejszego rozkładu masy służy też wspomniany wcześniej mechanizm dosuwu, dzięki któremu środek ciężkości StarTurna 3 przesuwa się jeszcze bardziej na tył. Najwyższy czas by rozłożyć hydrauliczne nogi.

Silniki atomowe uruchomione! Pomimo wszystkich zabiegów przenoszenia środka ciężkości, nie możemy sobie pozwolić na więcej niż połowę ciągu. Hamowanie do lądowania jest dość długie, lecz moc wystarczająca.

Prędkość powoli spada, pułap również. Na 150 metrach dokonujemy zawisu i kontynuujemy delikatne zejście z prędkością nie wyższą niż 2 m/s. Lądowanie StarTurnem 3 jest dość wymagające. Precyzję manewrów ułatwia system RCS. W końcu stykamy się z powierzchnią srebrnego globu, silniki stop!

Nie przylecieliśmy tu bez celu. Do pozostawienia na Munie mamy dwa zasobniki. Co prawda umieszczenie ich w tym miejscu ma charakter czysto symboliczny, ale nikt nie powie, że StarTurn 3 nie jest maszyną transportową.

Towar rozładowany!

Inspekcja systemów. Wszystko gra jak należy.

Zupełnie przypadkowo okazało się, że okolica, w której wylądowano jest całkiem interesująca. Mun potrafi być piękny.

Czas na powrót. Delikatny start i po kilometrze pionowego wznoszenia uruchamiamy obrotnicę skierowując silniki w tył. Przejście na komputer główny i pełna moc!

Po ustanowieniu orbity ustawiamy manewr transferu powrotnego. Paliwa nie zostało zbyt wiele. "Czy wystarczy? Spokojna głowa! Energia jądrowa!"*
Po kilku godzinach dryfu przez kosmos przecinamy atmosferę na pułapie 35 kilometrów. Aerobraking stopniowo obniża naszą apoapsę. Po drugim przejściu nad Kerbinem mamy niemal równą orbitę z apoapsą na 130 kilometrach. Podnosimy peryapse i czekamy na odpowiednią pozycję, by uruchomić silniki atomowe po raz ostatni. Po zakończeniu manewru zejścia z orbity z celem lądowania w KSC uruchamiamy mechanizm obrotowy. Przepompowywujemy też całe pozostałe paliwo do zbiornika przedniego. Jest to bardzo ważne, bo podczas hamowania maszyny tego typu lubią mieć lekki tył a ciężki przód. Pora odpalić TuroJety.

Schodzimy. Robi się gorąco! StarTurn 3 z ogromną trudnością utrzymuje nos skierowany naprzód.

Na pułapie 22 kilometrów dochodzi do dramatycznej sytuacji. Pomimo pełnego ciągu, walki ze sterami, włączonego systemu ASAS i RCS dochodzi do obrócenia maszyny. Pilotowi śmierć zajrzała w oczy. Tylko nie tracić głowy! 10 kilometrów niżej udaje się odzyskać kontrolę nad StarTurnem. Znowu przestrzeliliśmy zejście do lądowania. Delikatny nawrót na 11 kilometrach i lecimy na lotnisko.

kilkanaście minut później mijamy wysepkę z bazą wojskową. Podwozie główne wypuszczone! Pułap 4500. Prędkość 190m/s

Po chwili nadspodziewanie łagodne przyziemienie.

Pilot uruchomia hamulce by wykręcić zgrabnie pod hangar. Hamulce... Po co on dotykał tych hamulców?! Tak. Lot nie obył się bez awarii. I to gdzie? Na pasie startowym przy prędkości 40 m/s. Ciężki przód, centralnie umieszczone podwozie kółek przednich, wciśnięcie hamulca... Każdy z tych elementów osobno nie stanowiłby problemu. Ale w połączeniu spowodowały, że StarTurn 3 zarył nosem o pas startowy urywając zbiornik przedni oraz dolne płaty sterowe. Powoli ze wstydem dojeżdżamy pod hangar.

Ile zostało paliwa? Nie wiadomo. Całe jakie było znajdowało się w urwanym zbiorniku. Stan zbiornika z przed awarii wynosił około 200 jednostek utleniacza i 300 jednostek nafty.
Cóż... tak czy owak można powiedzieć, że misja zakończyła się całkowitym sukcesem. Nowa kategoria statków kosmicznych SSTO-LMAR została ustanowiona!

Tak więc zapraszamy do naszego działu sprzedaży, liczymy również na Państwa oceny i komentarze.

                                                                                                                  Pozdrawiam
                                                                                                                 Kadaf Kerman


Sugestie pilota do działu technicznego:

1. Zdemontować hamulce kół przednich
2. Chłopaki, komputer lądowania zamontowaliście, osły, do góry nogami. Musiałem lądować na znaczniku prograde.
3. Spadochrony dryfkotwy odcinane na 10 kilometrach w celu zapobieżenia obracaniu podczas aerobrakingu.
4. Wyważcie to jeszcze trochę lepiej, połowa ciągu przy lądowaniu to trochę mało.




DANE TECHNICZNE:

Masa:           80.79 tony
Napęd:         2x TurboJet Engine, 4x TurboJet Engine/LV-N
Zasilanie:     RTG
Ilość części: 529

ZASOBY STARTOWE:




MODYFIKACJE:

- system KAS
- Smoke Industries
- Decals
- Surface Lights

*cytat pochodzi z książki Stanisława Lema pt. "Cyberiada"

[PanKurczak]

można to opisac tylko jedym słowem: WOW, tylko ciekawi mnie jak tam zamatowałeś kabinę

[Kadaf]

kabina jest zamontowana na małej kratowniczce, która najpierw została przyczepiona do kadłuba, a do niej kabina.

[Drangir]

Gratulacje, niesamowite rozwiniecie poprzedniego pojazdu. Zastosowanie mechanizmów Smoke to nieskonczone możliwości a ty z tego korzystasz - to niełatwe. Sam profil maszyny jest interesujący, na swój sposób surowy. Awaria na pasie? Drobnostka. Szkoda że nie utworzyles malej stacji badawczej/nadającej z KAS, lepsze to niż pudełka

[JackRyanPL]

Wow, po raz kolejny zbieram szczękę z podłogi. Coś mi się wydaje, że Shinzo ma wreszcie porządną konkurencję. Najciekawiej zaprojektowane i zbudowane SSTO jakie widziałem. Do tego dolatuje na Muna! Ciekawi mnie jak jest maksymalne zasięg tej konstrukcji? Skoro jest w stanie dolecieć na Muna - 800 m/s + 300 na wejście na orbitę + kolejne 300 na ucieczkę, to w teorii doleci do Duny. Sprawdź to w najbliższym czasie, a ja wracam do szukanie zębów, bo odpadły razem ze szczeną.

[Kadaf]

CHALLENGE ACCEPTED Ryan. Szykuje się więc test długodystansowy... W ciągu najbliższych kilku dni zostanie wykonany

[JackRyanPL]

Trzymam cię za słowo. Jeśli Ci się uda, będzie to najpewniej pierwszy polski SSTD - Single Stage to Duna. A przynajmniej pierwszy na forum.

[Kadaf]

Zgodnie z zapowiedzią przedstawiamy Państwu możliwości zasięgowe statku kosmicznego SSTO-LMAR Starturn 3.
Jednostka została usprawniona w zakresie wskazanym przez oblatywacza w locie poprzednim. Usunięto hamulce oraz przesunięto do przodu podwozie przednie, dodano dryfkotwy wspomagania deorbitacyjnego, oraz odwrócono prawidłowo komputer lądowania wertykalnego. Przybyło też sześć portów RCS w części dziobowej. Ze względu na charakter aktualnego lotu, zdemontowano system podwozia sztywnego. Zamontowano za to ciśnieniomierze oraz antenę radiową dalekiego zasięgu. Poza tym w locie uczestniczy seryjnie produkowana jednostka StarTurn 3.
Po osiągnięciu prawidłowej pozycji międzyplanetarnej maszyna wystartowała.

Celem jest planeta Duna. Poniżej zdjęcie z wykonywania transferu. Koniecznie przyspieszenie to 1070 m/s.

Oddalamy się od Kerbinu, tym razem, na znacznie dłużej.

Po 90 dniach podróży i wykonaniu dwóch korekt kursowych wchodzimy w strefę przyciągania Duny. Jak widzimy w tabeli zasobów StarTurn 3 zużył zaledwie jedną trzecią posiadanego utleniacza jak i paliwa do silnika atomowego. To oznacza, że po zamknięciu orbity wokół celu, nasza najnowsza maszyna bez najmniejszego problemu jest w stanie wrócić na Kerbin.

Trzeba pamiętać, że dzięki atmosferze Duny, nie potrzebujemy ani grama paliwa na zamknięcie orbity. Wszystko załatwia za nas aerobraking.

W tej chwili Starturn 3 znajduje się na stabilnej orbicie wokół celu, z, jak pragniemy przypomnieć, stuprocentowymi możliwościami powrotu na Kerbin bez konieczności tankowania. Aktualnie prowadzone są prace symulacyjne mające na celu wykonanie lądowania na Dunie. Niestety brak równego terenu, jak i niezwykle niskie ciśnienie atmosferyczne, a co za tym idzie bardzo słaba nośność płatowca dotychczas nie umożliwiła bezpiecznego lądowania. Symulowanie lądowania w toku.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

SYMULACJA

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

W razie postępów i opracowania techniki bezpiecznego lądowania, zostaną państwo niezwłocznie powiadomieni!

[JackRyanPL]

Połowa wyzwania za tobą, teraz tylko powrót. Mam ważne pytanie. Czy tak wielki statek, w rzadkiej atmosferze Duny zachowywał się stabilnie?

[MegaProize]

Jak zwykle zbieram szczękę z podłogi. Usłyszałem "Na księżyc"... Pfff! Na księżyc i każdy doleci. SSTO? No okejjj... Trochę trudno.
Potem parsknąłem śmiechem, gdy usłyszałem "Doleć na Dunę". Awykonalne! Tym? W życiu!
Godzina dwudziesta druga, dwadzieścia dwa. Kadaf dodaje fotki z prób lądowań na Dunie.
A mi moja druga połówka zamiata zęby z podłogi! No z podziwu wyjść nie mogę! Ja wiem że większość ludzi wrzuca na forum coś co ma zwalić z nóg... Niektórym to nawet wychodzi. Ale jeżeli chodzi o moje gusta, to jesteś Kadaf w tym mistrzem. Rzadko pokazujesz swoje prace. Ale jak już to walisz poniżej pasa z całej siły! To nie fair!

[Witold]

Podzielam podziw kolegi wyżej. Kadaf, zjedz snickersa bo zaczynasz strasznie gwiazdorzyc!

[Element4ry]

Przeczytałem temat, obejrzałem obrazki. Połączenie mojego aktualnie mocno orbitalnie niestabilnego stanu oraz zamiłowanie do dużych struktur kratownicowych - zahipnotyzowało mnie. Wcześniej mnie zafascynował obrotowy silnik, teraz jest ich więcej, czyli lepiej Stwierdzam również, że takie urządzenie przydałoby się w moim programie wydobywczym prowadzonym na Munie, aby dostarczać tamże pudełka z zasobami. Jedyne co mnie bodzie to duża ilość części, co w połączeniu z ewentualnym lądowaniem w odległości do 200 metrów od około 500-częściowej bazy - mogłoby zabić stado FPS'ów. Podsumowując, świetna robota Kadafie! Naprawdę wyśmienita. Nie wspominając o sposobie opisania wszystkiego od początku do końca - bo i czyta się wyśmienicie, charakterystyczny styl

[Kadaf]

 Kadaf Industries z przykrością zawiadamia o anulowaniu prób lądowania na Dunie. Podczas serii symulacji dwukrotnie udało się posadzić StarTurna na powierzchni planety, lecz nie obyło się bez poważnych awarii - w najlepszym wypadku tracono dwa z czterech silników atomowych. Niestety bardzo niskie ciśnienie atmosferyczne wymaga dużych prędkości podejścia do lądowania, ze względu na nikłą nośność płatowca. Próby lądowania przewidywały odłączenie zbiornika przedniego, w celu redukcji wagi,wykorzystanie dryfkotw hamujących, jak i rozmaitych kątów podejścia. Udało się zredukować prędkość do 70 m/s, czyli standardowej prędkości podejścia do lądowania, lecz brak równej powierzchni uniemożliwia przeprowadzenie go w sposób bezpieczny.
 W związku z powyższym Starturn 3 w najbliższym czasie zostanie skierowany na macierzystą planetę.

Jednocześnie przedstawiamy zdjęcie pochodzące z symulowanego lądowania, stanowiące dowód, że w razie konieczności i braku planów powrotnych na Kerbin taka operacja jest możliwa, chociaż absolutnie nie zalecana.

[Rogovic]

Piękna maszyna, wyzwanie godne prawdziwego konstruktora. Ciekawi mnie jak zamontowałeś te silniki obrotowe. Budowałeś jak dwa osobne statki(system napędowy i rama nośna) czy wykorzystałeś jakąś sztuczkę?

Podpatrzyłem pomysł lądowania SSTO na Dunie. Przebudowałem na szybko myśliwiec przechwytujący suborbitalny na SSTO.
 Najpierw bez spadochronów i z źle rozmieszczonym paliwem w zbiornikach(błąd inżynierów).

Aby zobaczyć link - ZAREJESTRUJ SIĘ lub ZALOGUJ SIĘ

Co zakończyło się dość efektownie.

Następnie dodałem 5 spadochronów. Twarde lądowanie spowodowało urwanie silników atomowych.

Aby zobaczyć link - ZAREJESTRUJ SIĘ lub ZALOGUJ SIĘ

Obecnie dołożyłem nóżki do lądowania i dodatkowe 7 spadochronów. Trwają testy nad kerbinem.

Kadaf liczę że przetrzesz szlaki przed kolejną moją misją. Poświeciłem swojego doświadczonego kerbala, a drugi czeka na ratunek.

[Drangir]

Obrotowy silnik to żadna sztuczka, tylko mod Infernal Robotics.