Pokaż wątki

1

Stacje kosmiczne / Program Stacji Orbitalnych "Axis Mundi"

« dnia: Pią, 16 Cze 2017, 00:31:30 »

Program Stacji Orbitalnych "Axis Mundi"

Minęło sporo czasu od wizjonerskich przewidywań naukowców z Gael do rzeczywistych działań w zakresie podboju kosmosu. W końcu jednak rywalizacja została zmieniona we współpracę, której owocem jest Program Stacji Orbitalnych „Axis Mundi”. Ma on na celu utworzenie dwóch stacji na kołowych orbitach wokół Gael, pełniących rolę naukowo-szkoleniową. Ponadto mają być one swoistymi portami, do których będą cumowały statki przemierzające bezmiar kosmicznej przestrzeni.
Pierwsza z nich nosi nazwę Stella Hydrae. Druga zaś jest jeszcze w fazie planowania.

Parametry orbity: 201 x 204 km w płaszczyźnie równikowej

Podmioty biorące udział w projekcie:
 
- Centrum Badań Kosmicznych im. Heweliusza Kermana w ramach Kerbal Space Center
- Rakietnyj Sojuz  (Pакетный Cоюз)
- European Space Agency (ESA)
- United Space & Avitation Technologies (USAT)
Oraz wiele innych pomniejszych konsorcjów.

Rakiety biorące udział w tworzeniu Stella Hydrae:
- Aitwar I (ESA)
- Aitwar II (ESA)
- Kras Dracon IC (Rakietnyj Sojuz)
- Kras Dracon III/III+ (Rakietnyj Sojuz)
- Lacerta I/IB (USAT)
- NNR (Rakietnyj Sojuz/USAT)

Od lewej: Aitwar I, Aitwar II, Lacerta IB, Kras Dracon IC, Kras Dracon III, Kras Dracon III+

Garść informacji w formie tabeli (wszystkie wymiary podano w metrach):

Wykorzystywane statki kosmiczne:
- Erydan
Stale udoskonalana wersja załogowego orbitera dowożącego załogę oraz zaopatrzenie na stację. Wyprodukowany przez ESA/USAT. Obecna wersja to Erydan A-3.

Porównanie wersji. U góry Erydan A-2, na dole - Erydan A-3

- Sagitta
Załogowy pojazd techniczny stacji Stella Hydrae. Masa własna pojazdu: 5,1 tony, produkcja USAT.

Konstrukcja: kokpit sterowniczy oraz dwa miejsca techniczne na zewnątrz.
Statek posiada nowatorski system pracy. Może zostać przymocowany do dowolnej części stacji umożliwiając dokładne oświetlenie miejsca pracy oraz bliskość materiałów. Przed i za miejscem pilota zlokalizowane są dwa składy części i zestawy narzędzi. Zamontowany system komunikacji na dystansach krótkich (podstawowy i awaryjny), dwa panele słoneczne oraz zapas akumulatorów, za napęd odpowiadają silniki RCS. Z tyłu statku znajduje się port dokujący, który służy do „garażowania” w okresach poza pracą.


Etap nr 1
Początek budowy

Nerwy i napięcie towarzyszyło obsłudze Centrum Kontroli Lotów od wieczora dnia poprzedzającego start. Całą noc trwały przygotowanie: ustawienie rakiety na platformie startowej, sprawdzanie ostatnich ustawień, tankowanie. O godzinie 4:47 rano, przed wschodem Słońca, załoga usadowiła się na swoich miejscach. Oczekiwanie do godziny 6:15 trwało w nieskończoność.
O wyznaczonej godzinie zawyła syrena alarmowa. Szybkie odliczanie, pełny ciąg! Aitwar I zaczyna się wznosić.

Pierwszy moduł na orbicie!

Etap nr 2
Po kilku następnych dniach doszło do pierwszego połączenia: moduł mieszkalno-laboratoryjny zadokował do pierwszego elementu stacji.

Etap nr 3 - mocowanie tzw. ramion. Na każde z ramion składało się laboratorium, moduł mieszkalny, dwa moduły obserwacyjne Cupola, zbiorniki z paliwem oraz dwa potężne moduły paneli słonecznych.

Ramię numer 1 podczas manewrów zbliżania się do stacji.

Po zadokowaniu

Czas na ramię numer 2

Stella Hydrae zaczyna nabierać poważnych kształtów.

W tym momencie doszło do pierwszego spaceru kosmicznego w obrębie stacji

Etap nr 4: moduł łączności, wyposażony w miejsca dla załogantów odpowiedzialnych za kontakt z Gael, wyposażony w anteny krótkiego, średniego i długiego zasięgu.

Etap nr 5: moduł Laboratorium Badań Kosmosu oraz Laboratorium Badań Nad Organizmami Żywymi, połączone z modułami obserwacyjnymi dla kosmicznego portu.

Ostatnie próby wytrzymałości konstrukcji...

... i po kilku następnych dniach można dokować

Etap nr 6

Potężna część stacji, zawierająca zbiornik na rudę/instalację do produkcji paliwa, moduł mieszkalny oraz część odpowiedzialną za dokowanie orbiterów - port kosmiczny.

Rakieta NNR podczas lotu na orbitę

Zasadnicza część stacji jest gotowa!

Po utworzeniu wystarczających warunków mieszkalnych zabrano się za wysłanie kolejnych członków załogi

Statek techniczny Sagitta zbliża się do Stella Hydrae


Widok na port kosmiczny

Na powstanie czeka druga, mniejsza stacja kosmiczna na dalekiej orbicie Gael. Ponadto istnieją plany dodania jednej lub dwóch części do Stella Hydrae.

Użyte mody: SSTU, GPP, Real Scale Boosters, MechJeb, KIS, KAS, KW Rocketery, Planetary Base Inc, Station Science, Tweak Scale

2

Lądowniki załogowe, bazy, kolonie / AT - Program Lądowników Załogowych

« dnia: Śro, 01 Cze 2016, 21:37:08 »

AT - Program Lądowników Załogowych

Kerbalski Program Kosmiczny „Winter Owl” postawił przed sobą nowe zadanie. A mianowicie – zaprojektowanie i skonstruowanie nowej linii lądowników załogowych przeznaczonych do różnych typów misji. Inżynierowie pod przewodnictwem Wernhera von Kerman w ciągu ostatnich miesięcy opracowali maszyny serii AT. Nowe lądowniki mają zastąpić dotychczas stosowane prototypy oraz wykorzystywany w misjach Kalimdor I i III lądownik Atena. Obecne efekty ich prac można oglądać na pokazach/targach Tech & Thrust 17’ odbywających się w Centrum KSP.
(W nawiasach podano wymiary w metrach, ze złożonymi nóżkami, wysokość x szerokość x długość.)

AT-1 Virtus

AT-1 to najmniejszy lądownik z całej serii. Napędzany jest jedynie przez system RCS – 4 małe silniki + dysze kontroli położenia. W ogólnych założeniach projektowych ma być wykorzystany w zdobyciu księżyca Eve – Gilly. Wymiary: (3,4 x 2,8 x 3,0)

AT-2 Grom

AT-2 to większy brat wyżej opisanego lądownika. Może zostać przebudowany do wersji trzyosobowej. Przeznaczony do krótkich misji na powierzchni ciał niebieskich takich jak: Moho, Ike, Duna, Mun i Minmus. Opcjonalnie montowane spadochrony. Wymiary: (7,4 x 5,7 x 5,7)

AT-3 Neptun

AT-3 Neptun to lądownik przeznaczony do długich misji kosmicznych, o średniej przestrzeni życiowej dla kerbonautów. W zależności od czasu trwania misji zabiera od 3 do 5 członków załogi. Plan przyszłościowy zakłada wykorzystanie Neptuna w misjach na Dres, Bop, Pol, Vall i Eeloo. Ponadto lądownik może brać udział w dużo dłuższych misjach na ciałach niebieskich osiągalnych przez AT-2. Opcjonalnie montowane spadochrony na pierwszym stopniu. Wymiary: (10,8 x 7,7 x 7,7)

AT-4 Kratos

AT-4 to obecnie największy stworzony lądownik z całej serii AT. Duża przestrzeń życiowa i magazynowa umożliwia dalekie loty oraz bardzo długie przebywanie na powierzchni planet i księżyców. Głównym zamiarem w tworzeniu Kratosa jest perspektywa zdobycia Laythe i Tylo w przyszłości. Opcjonalnie montowane spadochrony lub dodatkowy stopień hamujący, w przypadku lądowania na największym z księżyców w Układzie Kerbolskim. Wymiary: (18,1 x 10,6 x 10,6)

Kilka dodatkowych zdjęć,w tym tabelka z danymi lądowników (na pierwszym widoczny kerbal, porównanie wielkości):

Dodatkowo wszystkie lądowniki są wyposażone w kompletny system łączności i urządzenia do badań naukowych.
Nie jest to jednak koniec programu AT. Konstruktorzy są na etapie projektowania nienazwanego jeszcze lądownika AT-5 oraz dwóch statków kosmicznych – ATX Ursa Minor i ATV Ursa Major. Ich celem będzie przechwytywanie lądowników gdy te już znajdą się na orbicie. Następnie mają być zdolne do bezpiecznego powrotu na Kerbin, razem z załogą.

Użyte mody: tweak scale, Real Scale Boosters (niektóre silniki i podstawa dla nóżek w AT-4),  Surface Lights,

3

Własna twórczość / Winter Owl

« dnia: Śro, 04 Maj 2016, 01:27:31 »

Witam
Na forum istnieję już od jakiegoś czasu ale to mój pierwszy post więc proszę o wyrozumiałość.
Chciałbym tu od czasu do czasu wrzucić historię/opowiadanie z  jakiejś misji okraszone obrazkami oczywiście. Wszystko w klimacie bezpośrednich wydarzeń widzianych przez narratora. Pracuję nad nimi w miarę moich możliwości czasowych. Póki co po krótce wprowadzę Was w moją wersję Układu Kerbolskiego…

Kalendarium dotychczasowych wydarzeń (głównych):

Lata 80 XX wieku  – rozpoczęcie badań nad rakietami
Początek lat 90: naziemne testy silników rakietowych, pierwsze technologie kosmiczne.
1995- oficjalny początek Kerbalskiego Programu Kosmicznego „Winter Owl”, starty pierwszych rakiet odbywających loty suborbitalne, pierwsze satelity na orbicie
1996 – pierwszy kerbal w kosmosie – Jebediah Kerman. Gwałtowny rozwój projektów rakiet typu Alpha, Delta, Axis Mundi i Babilon.
1997 – pierwszy satelita na orbicie okołokerbolskiej, pierwszy spacer kosmiczny (Axis Mundi II – Jebediah Kerman, Bob Kerman, Bill Kerman)
1999 – Axis Mundi III-2 podczas próby powrotu na Kerbin spala się w atmosferze – śmierć kerbonautów-pionierów: Jebediaha, Boba i Billa. Rozwój projektów Solar oraz Orion.
2002 – Hanvan Kerman, Seanely Kerman i Corzor Kerman na statku Solar III zdobywają Mun. Po trzech dniach na powierzchni tego księżyca ląduje druga załoga,na statku Solar III-2: Henlie Kerman, Haremone Kerman, Shertrey Kerman. Użycie łazika księżycowego.
Zaledwie 24 dni po pierwszym lądowaniu na Munie załoga z Solar III, tym razem na statku Solar IV, osiąga powierzchnię Minmusa.

Solar III-2 na Munie

Rakieta Solar IV na etapie projektowania

Zdobycie Minmusa, pierwszy wschód Kerbolu
"To widok który na zawsze utkwił mi w pamięci"-Hanvan Kerman

2003 – na orbicie Kerbinu umieszczona zostaje pierwsza stacja – ISS „Fobos”. Kolejne udane wyprawy na Mun.

ISS "Fobos" na orbicie

2004 – jedna z sond okołokerbolskich po zmianie orbity rozbija się o powierzchnię Eve (deorbitacja zaplanowana)
2005 – sondy lądują na powierzchni Ike i Duny, umieszczenie satelit na orbitach tych ciał niebieskich

Meteor Duna

2006 – z powodu zbyt małej prędkości asteroida HFK-395 ważąca 2563,7 tony i mierząca ponad 30 metrów długości, zostaje przechwycona przez Kerbin. Od tej chwili porusza się po stałej orbicie.
Naukowcy są zgodni – to trzeci księżyc Kerbinu (Tanatos).
Umieszczenie na orbicie Minmusa stacji ISS „Northrend”. Sonda „Dres Ore” osiąga orbitę planety karłowatej Dres.

Wymiana statków holujących Tanatos na orbitę bliższą Kerbinowi. Jego masa tego zadania nie ułatwiała

2008 – Misja Kalimdor. Po 397 dniach podróży powierzchnię Duny osiąga lądownik Kalimdor I. Pierwsi zdobywcy – Hanvan Kerman, Seanely Kerman, Corzor Kerman. W tym samym czasie na powierzchni Duny ląduje łazik, który potem, prowadząc badania, osiągnie najwyższy szczyt Duny – Olympus Mons. Podczas tej samej misji na orbicie czerwonej planety powstaje stacja DSS „Ares”.
W tym samym roku do układu Joola dociera pierwsza sonda. Zajmuje ona orbitę wokół księżyca Tylo.

Kalimdor I już na powierzchni. Flaga wbita, Duna zdobyta

Łazik na Olympus Mons. Widoki zapierają dech w piersiach

Lądownik połączony ze statkiem Xenos, powrót na orbitę. Na zdjęciu pilot Hanrod Kerman

DSS "Ares"

Sonda na orbicie Tylo. W tle Kerbol, Jool i Laythe

2010 – umieszczenie na orbicie Muna stacji ISS „Hypnos”. Niepowodzenie podczas wysłania lądownika na powierzchnię Dres. Statek rozbija się z powodu braku paliwa o powierzchnię planety.
Pierwszy teleskop na orbicie Kerbinu.

Vall na tle Joola. Zdjęcie z Naukowego Teleskopu Orbitalnego

2011 – skierowanie badań w kierunku wewnętrznych planet Układu Kerbolskiego.  Sondy na orbitach Eve i Moho. Misja Kalimdor II. Łazik ląduje na powierzchni Duny, w pobliżu południowej czapy lodowej. Rozbudowa stacji DSS „Ares”
2012 – Misja Nemezis I. Wysłanie sondy i lądownika w kierunku planety karłowatej Eeloo. Planowane dotarcie szacuje się na koniec roku 2018. Misja Sol I – lądownik osiąga powierzchnię Moho.

Lot lądownika nad Moho

2014 – Misja Furion I, mająca na celu eksplorację układu Joola. Satelity oraz lądowniki osiągają:
- Laythe (Furion I – Terra Nova)
- Vall (Furion I -  Umbriel)
- Pol (Furion I – Io)

Lądownik na Pol

Lądownik na Laythe. Obecność wody i tlenu rozpala umysły naukowców z całego Kerbinu

Bop na zdjęciu z teleskopu lądownika Terra Nova (Laythe)

2016 – Misja Kalimdor III po prawie rocznej podróży dociera do celu. Lądownik Kalimdor III (w składzie: Hanvan Kerman, Tetha Kerman, Stagrid Kerman, Neilhat Kerman) ląduje na Czerwonej Planecie. W tym samym czasie lądownik Kalimdor III – Ike osiąga powierzchnię srebrnego globu Duny. Załoga: Corzor Kerman, Virnne Kerman, Neberta Kerman. Na Eve dociera łazik który ma przeprowadzić badaia na powierzchni

Załoga zdobywców Srebrnego Globu Duny - Ike

Zdjęcie z kamery łazika Ganimedes II, z najwyższej góry na Eve.

2017 – wraz z początkiem roku przechwycona zostaje asteroida klasy A - IJM-931. Po zmianie trajektorii krąży nieco ponad 400km nad powierzchnią Kerbinu.

Używane mody:
MechJeb, KIS, KAS, Texture Replacer, Kerbonov, Planet Shine, Real Scale Boosters, Hangar Extender, Planetary Base Inc, Tarsier Space Tech,  Station Science,  Magic Smoke Industries.

Zapewne zauważyliście, że używam moda Real Scale Boosters i że jest to znaczne ułatwienie rozgrywki. Owszem, ale patrząc na kalendarium to jest on dopiero od roku 2015 – wysłania Kalimdor III.  A czemu go mam? Bo już trochę polatałem tu i tam i granie stawało się nużące przez konstruowanie ciągle nowych i skomplikowanych rakiet. Ogrom czasu siedziałem w VAB a mało latałem i przemieszczałem się po planetach/księżycach.
A, no i im większe były rakiety tym bardziej były pokraczne.
Kolejne części mam nadzieję wkrótce

PS. Tak. Jebediah, Bob i Bill zginęli. Ale o ich kultowości dowiedziałem się dopiero później, jak bardziej wkręciłem się w KSP. Cześć ich pamięci.